Ωραία και η πλάκα με τον Φρέιτας που θέλει κάτι προς το ψηλότερο από τον Γκαλάς.
Ωραία η πλάκα του Πορτογάλου να απαντάει πως «τι να κάνουμε, δεν παίζει ο Μπενκεμπάουερ».
Ωραία η πλάκα για τα Χάμερ, τους Κίλερ και τα θηρία που ΘΑ φέρνανε. Αλλά, ρε γμτ όλα έχουν ένα όριο. Και τα όρια με τον κεντρικό αμυντικό του Παναθηναϊκού έχουν ξεπεραστεί σε βαθμό επικίνδυνο για τα νεύρα των Παναθηναϊκών – και σε επίπεδο που δεν σηκώνει πλάκα.
Το πρόβλημα – για να τα λέμε όλα – δεν είναι σημερινό. Γιατί τον Χάμερ ή τον Κίλερ, δεν τον έφερε:
** Ούτε ο Αντωνίου
** Ούτε ο Τεν Κάτε (που υποσχόταν καλύτερο του Μέλμπεργκ)
** Ούτε ο Πατέρας
** Ούτε ο Γόντικας
** Ούτε ο Τζίγγερ
Πρόκειται για μια ιστορία που σέρνεται (κυριολεκτικά: σέρνεται) για κοντά τρία χρόνια, με συνεχείς επικλήσεις της υπομονής του κόσμου.
ΥΠΟΜΟΝΗ συνιστούσε ο Αντωνίου.
ΥΠΟΜΟΝΗ συνιστά και τώρα ο Φρέιτας.
Αλλά, ρε φίλε, η υπομονή είναι σαν το σωληνάριο της οδοντόπαστας: δεν ξαναγεμίζει. Και το σωληνάριο έχει γίνει από πέρσι, από πρόπερσι, ΠΙΤΑ!
Στο κάτω κάτω, τι πάει να πει «υπομονή» όταν μια σημαντική, μια μεγάλη επένδυση σαν κι αυτήν που έγινε στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, δεν προστατεύεται για κάποια εκατομμύρια παραπάνω;
Εντάξει, κατακτήθηκε το νταμπλ, αλλά με καλύτερη αμυντική θωράκιση, Παναθηναϊκέ, μπορεί να έκανες μερικά ακόμα βήματα στην Ευρώπη. Δεν είναι βέβαιο, «μπορεί» λέω. Μπορεί και να προχωρούσες αν δεν άφηνες να κάνει πάρτι στην άμυνά σου η Σταντάρ Λιέγης μέσα στο ΟΑΚΑ. Το ίδιο πάρτι που σου είχε κάνει μερικούς μήνες πριν – Σεπτέμβρη μήνα – στο ίδιο γήπεδο, με το ίδιο σκορ η Γαλατά.
Αλλά τότε, Παναθηναϊκέ, δεν πήρες ένα από τα πολλά μηνύματα για να κλείσεις την τρύπα τον Γενάρη.
Στο θέμα του κεντρικού αμυντικού, όλοι – θα το ξαναπώ: ΟΛΟΙ – έγιναν «οι άνθρωποι που έβλεπαν τα τρένα να περνούν». Στόχοι έρχονταν και παρέρχονταν και κανείς δεν τους πετύχαινε. Προσπάθησαν να λύσουν το, πρόβλημα με μπαλώματα: Βαβζίνιακ, Καντέ, Μπίασμιρ. Το προσπάθησαν με μισαδάκια κι όχι με κάτι ολόκληρο, πλήρες και αξιόπιστο.
Και το κακό συνεχίζεται ως τώρα. Δεν έχει σημασία που ο Παναθηναϊκός έχασε 2-0 από την Μάιντς. Προετοιμασία είναι. Ας χάσει – ακόμα και με παιδιάστικα αμυντικά λάθη σαν κι αυτό του πρώτου γκολ.
Σημασία έχει πως ο Νιόπλιας κοπανιέται να χτίσει ομάδα, χωρίς να έχει στη διάθεσή του το θεμέλιο. Δεν είναι κρίμα, άδικο και ανεξήγητο;
ΥΓ.: Κάποια ρεπορτάζ λένε πως από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα «κλείνει ο Killer». Αλλά κι αν ακόμα γίνει αυτό τις ώρες που θα είναι αναρτημένο τούτο το άρθρο, τίποτα δεν αλλάζει από όσα λέγονται και γράφονται πιο πάνω.
Ωραία η πλάκα του Πορτογάλου να απαντάει πως «τι να κάνουμε, δεν παίζει ο Μπενκεμπάουερ».
Ωραία η πλάκα για τα Χάμερ, τους Κίλερ και τα θηρία που ΘΑ φέρνανε. Αλλά, ρε γμτ όλα έχουν ένα όριο. Και τα όρια με τον κεντρικό αμυντικό του Παναθηναϊκού έχουν ξεπεραστεί σε βαθμό επικίνδυνο για τα νεύρα των Παναθηναϊκών – και σε επίπεδο που δεν σηκώνει πλάκα.
Το πρόβλημα – για να τα λέμε όλα – δεν είναι σημερινό. Γιατί τον Χάμερ ή τον Κίλερ, δεν τον έφερε:
** Ούτε ο Αντωνίου
** Ούτε ο Τεν Κάτε (που υποσχόταν καλύτερο του Μέλμπεργκ)
** Ούτε ο Πατέρας
** Ούτε ο Γόντικας
** Ούτε ο Τζίγγερ
Πρόκειται για μια ιστορία που σέρνεται (κυριολεκτικά: σέρνεται) για κοντά τρία χρόνια, με συνεχείς επικλήσεις της υπομονής του κόσμου.
ΥΠΟΜΟΝΗ συνιστούσε ο Αντωνίου.
ΥΠΟΜΟΝΗ συνιστά και τώρα ο Φρέιτας.
Αλλά, ρε φίλε, η υπομονή είναι σαν το σωληνάριο της οδοντόπαστας: δεν ξαναγεμίζει. Και το σωληνάριο έχει γίνει από πέρσι, από πρόπερσι, ΠΙΤΑ!
Στο κάτω κάτω, τι πάει να πει «υπομονή» όταν μια σημαντική, μια μεγάλη επένδυση σαν κι αυτήν που έγινε στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, δεν προστατεύεται για κάποια εκατομμύρια παραπάνω;
Εντάξει, κατακτήθηκε το νταμπλ, αλλά με καλύτερη αμυντική θωράκιση, Παναθηναϊκέ, μπορεί να έκανες μερικά ακόμα βήματα στην Ευρώπη. Δεν είναι βέβαιο, «μπορεί» λέω. Μπορεί και να προχωρούσες αν δεν άφηνες να κάνει πάρτι στην άμυνά σου η Σταντάρ Λιέγης μέσα στο ΟΑΚΑ. Το ίδιο πάρτι που σου είχε κάνει μερικούς μήνες πριν – Σεπτέμβρη μήνα – στο ίδιο γήπεδο, με το ίδιο σκορ η Γαλατά.
Αλλά τότε, Παναθηναϊκέ, δεν πήρες ένα από τα πολλά μηνύματα για να κλείσεις την τρύπα τον Γενάρη.
Στο θέμα του κεντρικού αμυντικού, όλοι – θα το ξαναπώ: ΟΛΟΙ – έγιναν «οι άνθρωποι που έβλεπαν τα τρένα να περνούν». Στόχοι έρχονταν και παρέρχονταν και κανείς δεν τους πετύχαινε. Προσπάθησαν να λύσουν το, πρόβλημα με μπαλώματα: Βαβζίνιακ, Καντέ, Μπίασμιρ. Το προσπάθησαν με μισαδάκια κι όχι με κάτι ολόκληρο, πλήρες και αξιόπιστο.
Και το κακό συνεχίζεται ως τώρα. Δεν έχει σημασία που ο Παναθηναϊκός έχασε 2-0 από την Μάιντς. Προετοιμασία είναι. Ας χάσει – ακόμα και με παιδιάστικα αμυντικά λάθη σαν κι αυτό του πρώτου γκολ.
Σημασία έχει πως ο Νιόπλιας κοπανιέται να χτίσει ομάδα, χωρίς να έχει στη διάθεσή του το θεμέλιο. Δεν είναι κρίμα, άδικο και ανεξήγητο;
ΥΓ.: Κάποια ρεπορτάζ λένε πως από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα «κλείνει ο Killer». Αλλά κι αν ακόμα γίνει αυτό τις ώρες που θα είναι αναρτημένο τούτο το άρθρο, τίποτα δεν αλλάζει από όσα λέγονται και γράφονται πιο πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου