Το πιο ουσιαστικό, ωστόσο, με τον Γάλλο πρώην άσο (και επτάκις πρωταθλητή) της Λιόν είναι ότι δείχνει να προσαρμόζεται πολύ γρήγορα σ’ αυτά που ζητάει ο Νιόπλιας και συνολικά η ομάδα (πολύ πιο γρήγορα κι από τον Σισέ και σ’ αυτό έχει παίξει αναμφίβολα ρόλο η παρουσία του «Τζιμπρίλιαντ»).
Και το κυριότερο: Δείχνει «ευτυχισμένος» ποδοσφαιρικά στο νέο του περιβάλλον. Δεν ήρθε δηλαδή για... ένσημα, όπως τον κατηγόρησαν πολλοί κακεντρεχείς Γάλλοι όταν αποφάσισε έπειτα από 13 χρόνια να αφήσει το «Ζερλάν» για την Ελλάδα, δεν ήρθε για να... αράξει και απλώς να περάσει την ώρα του, σε ένα λιγότερο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, αλλά παρουσιάζεται «φτιαγμένος», με την ίδια «δίψα» που είχε πιτσιρικάς όταν άρχιζε να φτιάχνει το όνομά του στη Γαλλία.
Κι επιπλέον δείχνει διάθεση να μεταλαμπαδεύσει προς τους νεότερους συμπαίκτες του την εμπειρία του και τις γνώσεις του. Κάτι που φαίνεται πλέον καθημερινά και στην Παιανία, όπου έχει αρχίσει να έρχεται ολοένα και πολύ κοντά με τους υπόλοιπους παίκτες, συμβουλεύοντας ποδοσφαιρικά τους «μικρούς». Όπως έκανε πέρσι ο Σισέ με τον Νίνη...
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μόλις οι συμπαίκτες του «μάθουν» στο 100% το παιχνίδι του, λειτουργώντας λίγο πιο αυτοματοποιημένα, ο στόχος των 15 γκολ τη φετινή σεζόν είναι εφικτός για τον Γκοβού.
Γιατί αφενώς τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά είναι σαφώς ανώτερα από αυτά του Σαλπιγγίδη (που τίμησε μέχρι την τελευταία μέρα τη φανέλα με το «τριφύλλι») κι αφ’ ετέρου στον Παναθηναϊκό, ο Γάλλος έχει πάρει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων από τον Νίκο Νιόπλια.
Ελευθερία που δεν είχε σε τέτοιο βαθμό όλα αυτά τα χρόνια στη Λιόν, όπου όλη η ομάδ - συμπεριλαμβανομένων και των wingers- δούλευε κυρίως για τον στράικερ, «θυσιάζοντας» τα εκτελεστικά χαρίσματα των υπολοίπων.
Πάμε τώρα λίγο και στον Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ. Πριν κλείσει η μεταγραφή, είχα πει κι από το ραδιόφωνο του Sentra στην εκπομπή «Τρεις λαλούν», πως δεν θεωρούσα ότι πρόκειται για ποδοσφαιριστή που κάνει τη διαφορά για τα μετόπισθεν.
Ενδεχομένως να βιάστηκα, επηρεασμένος από το (υψηλότερο) επίπεδο των υπόλοιπων στόπερ που κυνήγησαν οι «πράσινοι». Οκέι ο Γάλλος δεν είναι ο Μπεκενμπάουερ, αλλά έχει χαρακτηριστικά που απουσίαζαν τα τελευταία χρόνια από την άμυνα του Παναθηναϊκού.
Δεν θα σταθώ στη γκέλα που έκανε στο 65’, όπου «πούλησε» αβίαστα τη μπάλα στον Σαγκανόφσκι, διότι σε φιλικά έχω δει και τον καλό Καναβάρο να κάνει πολύ χειρότερα πράγματα με τη φανέλα της αγαπημένης μου «Γιούβε». Θα σταθώ στην σιγουριά και τη δυναμική που δίνει πλέον στους «πράσινους» η παρουσία του στον «αέρα». Ψηλά, δύσκολα θα βρεθεί αντίπαλος για να τον νικήσει, τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Και επιπλέον δίνει το κάτι παραπάνω και στην επίθεση στις στημένες φάσεις, όπου μπορεί να λειτουργήσει ως «πλέι-μέικερ» (ας μας επιτραπεί η έκφραση) μέσα στην αντίπαλη περιοχή, παίρνοντας την πρώτη κεφαλιά. Θυμηθείτε σε δύο φάουλ που εκτέλεσε χθες ο Λέτο σημαδεύοντας τον Μπουμσόνγκ, τον τρόπο με τον οποίο ο Γάλλος «έσπασε» τη μπάλα με κεφαλιά, στέλνωντάς την ακόμη πιο βαθιά στην περιοχή, με στόχο να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη αναμπουμπούλα στα καρέ του Μιχαηλίδη.
Ενα ακόμη στοιχείο που έλειπε τα τελευταία χρόνια από τους «πράσινους». Ο χρόνος -και οι αγώνες- θα είναι ο καλύτερος κριτής στην περίπτωση του «Μπουμ». Και θα φανεί αν έχει ακόμη μέσα του τη γκέλα, όπως τον κατηγορούσαν οι οπαδοί της Νιούκαστλ ή θα αναδειχθεί στην ηγετική μορφή που αναζητούσε απεγνωσμένα το «τριφύλλι» από το 2005 κι έπειτα, μετά την αποχώρηση του Ρενέ Χένρικσεν...
Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα σκέλη του φιλικού δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα. Ελλείψει των (6+3) διεθνών, ήταν δεδομένο πως ο συγκεκριμένος αγώνας θα ήταν επί της ουσίας «πειραματικός» για τον Νιόπλια, ο οποίος έκανε πάμπολλες δοκιμές σε σχήματα και θέσεις. Πράγματα που λογικά δεν θα μπορούσε να τα δει στα καθημερινά οικογενειακά διπλά της Παιανίας, αλλά και στην πρόβα τζενεράλε που ακολουθεί με τη Τζένοα στις 22 του μηνός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου