Ακούγεται ουτοπικό, αλλά αυτός ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει στο πλευρό του τους Ολυμπιακούς, τους ΑΕΚτσήδες, τους ΠΑΟΚτσήδες, τους Αρειανούς. Ολους. Κάτι σαν τον μπασκετικό Αρη της δεκαετίας του ‘80. Υπερκομματικός.
Δεν με χτύπησαν οι ζέστες του Αυγούστου, αλλά εάν βγούμε όλοι μας από τον μικρόκοσμο του οπαδού, αυτός ο Παναθηναϊκός είναι η χαρά του φιλάθλου.
Και εξηγούμαι, επειδή είμαι βέβαιος ότι οι μισοί με... φασκελώνετε, για την υπέρβαση που σας ζητάω να κάνετε και να αποτινάξετε τα οπαδικά σας φρονήματα. Απλά παραθέτω κάποια στοιχεία του φετινού Παναθηναϊκού που τον κάνουν διαφορετικό. Οι Πράσινοι είναι μια ομάδα που δομήθηκε πάνω σε ποδοσφαιρική λογική. Δαπάνησαν πολλά χρήματα, έκαναν λάθη, αλλά έκαναν και πολλά σωστά: Ζιλμπέρτο, Σισέ, Λέτο, Κατσουράνης, (πλέον) και Καντέ - Σεϊταρίδης. Αλλωστε σε αυτούς δαπανήθηκε το 80% του «πακέτου» της πολυμετοχικότητας. Συγχρόνως ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που ενισχύθηκε φέτος ακριβώς εκεί που πονούσε: Μπουμσόνγκ, Γκοβού. Που απέκτησε επιπλέον λύσεις οι οποίες γέμισαν το ρόστερ του: Φερνάντες, Ιωαννίδης. Μια ομάδα που εν τέλει κυνηγάει αυτό που της λείπει: έξτρα επιθετικός.
Ως ελληνικό ποδόσφαιρο έχουμε ανάγκη ομάδες που λειτουργούν με ποδοσφαιρικά κριτήρια και λογική.
Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός έχει έναν κανονικό προπονητή. Εναν άνθρωπο που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, που ξέρει ποδόσφαιρο και μπορεί να το περάσει στους ποδοσφαιριστές. Εναν προπονητή που δουλεύει με βάση ένα πλάνο.
Συγχρόνως ο Νίκος Νιόπλιας είναι μια επένδυση για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενας Ελληνας προπονητής που μπορεί και κάνει την υπέρβαση. Ως ελληνικό ποδόσφαιρο και αυτό το έχουμε ανάγκη.
Επίσης, ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που δίνει τον ρόλο του πρωταγωνιστή στους ποδοσφαιριστές. Στους πραγματικούς «ήρωες» αυτού του παιχνιδιού. Προβάλλει ποδοσφαιρικά ινδάλματα: Σισέ, Νίνης, Λέτο, Γκοβού, Ζιλμπέρτο, Καραγκούνης, Κατσουράνης, Μπουμσόνγκ, αλλά και αφανείς (τις περισσότερες φορές) ήρωες: Τζόρβας, Βύντρα, Σιμάο, Σπυρόπουλος, Καντέ, Σαριέγκι.
Χτίζει «πάνω» του την εθνική ομάδα και δίνει τροφή στα όνειρα εκατομμυρίων παιδιών που ξημεροβραδιάζονται στις αλάνες και στις ακαδημίες και προσδοκούν να τους μοιάσουν.
Ο Παναθηναϊκός, στο τέλος τέλος, μας κάνει να μιλάμε για ποδόσφαιρο και αυτό δεν είναι λίγο πράγμα.
Οπως μας έκανε τη δεκαετία του ‘80 ο Αρης να μιλάμε για μπάσκετ, τακτικές, ινδάλματα, αφανείς ήρωες, προπονητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου